این کیست که هر جا برود، همچو بهار

بوی گل سرخ از فضا می‌آید؟

این کیست که حجّ خویش ناکرده تمام

«لبّیک» به لب، به نینوا می‌آید؟

عِطر حسینی وزید، ماه محرّم رسید

بند دل از هم گسست، موسم ماتم رسید

پادشه کربلا، تاج سر انبیا

زاده‌ی خیرالنـّسا با سپه غم رسید

محرّم آمد و ماه عزا شد

مه جانبازی خون خدا شد

جوانمردان عالَم را بگویید:

«دوباره شور عاشورا به‌پاشد»

اربعین‌ است و مرا واقعه‌ای یاد آید

دلم از غصّه‌ی این قصّه به فریاد آید

هر زمانی که رسد بانگ و ندایی در گوش

یادم از قافله‌ی شام غم‌آباد آید

 اربعین است و به دل، آتش سوزان دارم

چه کنم گر نه مرا اشک به امداد آید؟

اربعین است و سزاوارترین زوّار

بهر پابوسی آن اشرف امجاد آید