شبیه حضرت خورشید، آسمانی بود

که رود، تشنه شد و غرق در معمّا شد

غروب تلخ علی‌اکبر، آسمان پژمرد

شکست قلب پدر، درد عشق، معنا شد!

عمری است که راه سرخ تو می‌پوییم

با خون حماسه‌های تو می‌روییم

گَردی که گرفته شش‌گوشه‌ی تو

فردا به گلاب دیدگان می‌شوییم

در کلاس عاشقی، عبّاس غوغا می‌کند

در دل هر عاشقی، عبّاس مأوا می‌کند

هر کسی خواهد رَود در مکتب عشق حسین

ثبت‌نامش را فقط عبّاس امضا می‌کند!